تفاوت اوتیسم با بیش فعالی چیست؟
اختلال طیف اوتیسم و بیش فعالی هر دو اختلالهای رشدی هستند که ممکن است یکی از آنها یا هردو مورد آن در یک فرد وجود داشته باشد. گاهی به دلیل علائم مشابه این دو اختلال ممکن است آنها را با هم اشتباه بگیریم. اما باید بدانید که این‌ها اختلالهای جداگانه‌ای هستند که صرفا علائم شبیه به هم دارند. برای کمک به فرزند یا یکی از نزدیکان خود که دچار این اختلالها است، باید ابتدا آنها را بشناسید و علائم آنها را زیر نظر داشته باشید. در این مطلب تفاوت اوتیسم با بیش فعالی را بررسی می‌کنیم.
آشنایی با اختلال بیش فعالی
اختلال بیش فعالی که به آن ADHD نیز گفته می‌شود، یک اختلال عصبی رشدی است که در کودکان و بزرگسالان دیده می‌شود. این اختلال دارای سه نوع بی‌توجهی، بیش‌فعال-تکانشی و ترکیبی از هردو حالت است. ممکن است علائم ADHD با بزرگ‌تر شدن کودک بهبود پیدا کند و فرد بتواند کنترل بیشتر روی تکانه‌های خود داشته باشد. کمک گرفتن از روانپزشک میتواند به افراد مبتلا به این اختلال بسیار کمک کند.
آشنایی با اختلال اوتیسم
اختلال طیف اوتیسم که به اختصار اوتیسم خوانده می‌شود، اختلالی است که بر تعاملهای اجتماعی و ارتباط فرد با دیگران در زمینه‌های مختلف اثرگذار است. اوتیسم درمان مطلقی ندارد بلکه با کمک روش‌هایی فرد میتواند در زمینه‌هایی که با چالش روبه‌رو است، پیشرفت کند. این اختلال بهطور معمول تا سن سه‌سالگی قابل تشخیص است.
دامنه توجه در اوتیسم و بیش فعالی
یکی از مهم‌ترین تفاوت های بین ADHD و بیش فعالی به نوع توجه‌کردن این افراد مرتبط است. کودکانی که به بیش فعالی مبتلا هستند، معمولا در توجه‌کردن به‌صورت طولانی‌مدت مشکل دارند و ممکن است به‌راحتی حواسشان از موضوع پرت شود.
کودکان مبتلا به اوتیسم در زمینه‌هایی که به موضوع علاقه ندارند، تمرکز کمتری دارند. اما اگر به زمینه‌ای علاقه داشته باشند به‌خوبی می‌توانند روی آن متمرکز شوند. در واقع با اینکه علایق افراد مبتلا به اوتیسم محدود است، اما در همان زمینه‌ها می‌توانند بهطور مناسبی متمرکز باشند. افراد اوتیستیک ممکن است بتوانند جزئیات را به‌خوبی به یاد بیاورند. همچنین برخی از آنها ممکن است در موسیقی، هنر یا ریاضی بسیار نابغه و باهوش باشند.
یکی از راه‌های تشخیص این موضوع زمانی است که کودک در حال انجام تکالیف خودش است. کودک مبتلا به بیش فعالی ممکن است به هیچ موضوعی دقت و تمرکز کافی نداشته باشد. اما یک کودک مبتلا به اوتیسم روی موضوع‌های مورد علاقه خود تمرکز بالایی دارد و نسبت به موضوعات دیگر بی‌علاقه است.
برقراری ارتباط در اوتیسم و بیش فعالی
یکی از مهم‌ترین ویژگیهای افراد مبتلا به اوتیسم، مشکلات ارتباطی است. البته این مشکل ممکن است به شکلی دیگر در افراد بیش‌فعال نیز وجود داشته باشد. کودکان مبتلا به بیش‌فعالی ممکن است بهطور مداوم صحبت کنند، به تاثیر صحبت‌ها و کلمات خود بر دیگران توجه نکنند یا حرف دیگران را قطع کنند. همچنین این کودکان ممکن است سعی کنند تا مکالمه را به انحصار خود درآورند.
کودکان اوتیستیک ممکن است در بیان افکار و احساسات خود مشکل داشته باشند، از تماس چشمی خودداری کنند، معمولا آغازکننده تعاملهای اجتماعی نیستند و به شکل متفاوتی بازی می‌کنند. این کودکان معمولا آگاهی اجتماعی کمتری دارند.
ساختار و روتین در اوتیسم و بیش فعالی
از دیگر تفاوت های بین اوتیسم با بیش فعالی نوع رفتار آنها در برابر ساختارها و رویه‌های ثابت است. افراد بیش فعال به سرعت از ساختارهایی که برای آنها جذاب نیست خسته می‌شوند. این افراد بدون وجود تنوع ممکن است علاقه و انگیزه خود از فعالیت‌ها را از دست بدهند. این افراد ممکن است مکان‌ها، بازی‌ها یا غذاهای تکراری را دوست نداشته باشند.
بر خلاف کودکان مبتلا به ADHD، افراد اوتیستیک به طرز شگفت‌آوری به ساختارها و روال‌های ثابت علاقه دارند. آنها علاقه دارند تا به الگوهای ثبات و رویه‌های یکسان پایبند باشند. این ویژگی به حدی است که ممکن است تغییر در روتین و ساختار زندگی روزمره، آنها را دچار اضطراب و ناراحتی کند. همچنین این افراد ممکن است بیش‌ازحد به چیزی وابسته شوند و جدایی از آن برایشان سخت باشد.
نحوه بهبود در اوتیسم و بیش فعالی
باید دقت کنید که این اختلالها درمان قطعی و کاملی ندارند، بلکه روانشناس یا روانپزشک با توجه به میزان پیشرفت و شدت اختلال میتواند با کمک برنامه‌هایی آنها را بهبود دهد یا کنترل کند. اگر فردی مبتلا به ADHD باشد، ممکن است کودک با روش‌هایی مانند نوروفیدبک، رفتاردرمانی و در مواردی دارودرمانی بهبود پیدا کند و علائم این اختلال در طول زمان کاهش یابد.
درمان اوتیسم با بیش فعالی متفاوت است. برنامه‌های درمانی افراد اوتیستیک میتواند شامل مجموعه‌ای از گفتاردرمانی، کاردرمانی، رفتاردرمانی و در موارد شدیدتر شامل دارودرمانی نیز باشد. این درمان‌ها به افراد مبتلا به اوتیسم کمک می‌کند تا بهتر ارتباط برقرار کنند.
این مطلب را هم بخوانید: علائم اوتیسم چیست؟
سخن پایانی
علائم اختلالهای اوتیسم و بیش فعالی در بعضی از زمینه‌ها ظاهرا شباهت‌هایی به یکدیگر دارند. اما نباید آنها را با یکدیگر اشتباه گرفت. برای اینکه بدانید کودک شما به کدام اختلال مبتلا است، باید از یک روانشناس یا روانپزشک کمک بگیرید. این متخصصان می‌توانند با کمک آزمون‌ها و تست‌های مختلف، بررسی سوابق رفتاری کودک و نیز دقت در ویژگیهای او اختلال مربوطه را تشخیص دهند و روند بهبود را برای آن برنامه‌ریزی کنند. بنابراین بهتر است با دقت درباره بازخوردهای رفتاری کودک با روانشناس صحبت کنید. در این مطلب بهطور مختصر تفاوت اوتیسم با بیش فعالی را بررسی کرده و مهم‌ترین علائم هریک را بیان کردیم. به نظر شما این دو اختلال چه تفاوت‌ها و شباهت‌هایی دارند؟ نظرات و تجربه‌های خود را با ما به اشتراک بگذارید.
دیدگاهتان را بنویسید